Chojnice.

Miasto powiatowe w woj. pomorskim.

Pierwsza wzmianka pisana o Chojnicach pochodzi z 1275 r. Ma to miejsce w Księstwie Pomorskim, które się już odłączyło od państwa Piastów. W 1309 r. Chojnice zajmuje Państwo Zakonne. Nie wiadomo dokładnie, kiedy Chojnice zyskały prawa miejskie, ale w drugie połowie XIV w. Krzyżacy potwierdzają lokację miasta. Miasto wtedy należy do komturstwa w Człuchowie i prokuratorii w Białym Borze. W 1410 r. na krótko do Chojnic wkraczają wojska polskie. W 1466 r. miasto trafia do województwa pomorskiego i powiatu człuchowskiego, Królestwa Polskiego. Po pierwszym rozbiorze Polski miasto trafia departamentu kwidzyńskiego, prowincji Prusy Zachodnie, Królestwa Prus. Po reformie administracyjnej departamenty zostają zamienione na rejencje, a Chojnice stają się stolicą własnego powiatu. Po odzyskaniu niepodległości miasto wraz z powiatem trafia do woj. pomorskiego. W 1950 r. Chojnice wraz z powiatem trafiają do woj. bydgoskiego. W 1975 r. powiaty zostają rozwiązane. W 1999 r. restaurowany powiat chojnicki trafia do woj. Pomorskiego.

Drogowo Chojnice nie mają wielkiego znaczenia. Leżą przy mała znaczącej drodze krajowej nr 22. Kolejowo jest znacznie lepiej. Chojnice są węzłem kolejowym, ale pechowym o tyle, że całkowicie niezelektryfikowanym. Próżno więc szukać tutaj jakiegokolwiek połączenia pospiesznego. Ruch odbywa się tutaj wewnątrz granic krainy historycznej Pomorze.

Z dworca kolejowego można dojechać bezpośrednio m.in. do: Bydgoszczy, Piły, Trójmiasta i Szczecinka.

Z dworca autobusowego można dojechać (choć czasami tylko w sezonie letnim) m.in. do: Bielska-Białej, Bydgoszczy, Częstochowy, Trójmiasta, Kalisza, Katowic, Kielc, Kołobrzegu, Koszalina, Krakowa, Lublina, Łodzi, Piorkowa Trybunalskiego, Płocka, Poznania, Słupska, Szczecinka, Torunia, Warszawy, Włocławka, Wrocławia, Zakopanego i Zamościa.